اگر چه در صنعت سیمان، به دلیل هزینه بالای سوخت در فرآیند تولید، حساسیت بیشتری نسبت به صنایع دیگر برای کاهش مصرف سوخت وجود دارد اما باز نسبت به مصرف متوسط جهانی در ایران حدود ۲۵ درصد بیشتر مصرف می‌کنیم که دلیل اصلی آن را در استفاده از مشعل‌های با فناوری قدیمی جستجو نمود. متأسفانه در تعدادی از کارخانه‌های سیمان در ایران از مشعل‌هایی استفاده می‌شود که مبتنی بر فناوری‌های قدیمی بوده و هوای اولیه زیادی مصرف می‌کنند (تا حدود ۱۵ درصد). این مشعل‌ها به دلیل مصرف بالای هوای اولیه، که هوایی سرد است، نسبت به مشعل‌های جدید، حدود ۱٫۵ درصد مصرف سوخت بیشتری دارند. ضمن اینکه آلاینده‌های تولید شده توسط این مشعل‌ها، به خصوص آلاینده NOx حدود دو برابر مشعل‌های جدید است.

همچنین با پیشرفت فناوری در صنعت سیمان و متداول شدن بکارگیری پریکالساینر در فرایند تولید سیمان، مشعل‌های پریکالساینر نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار شدند. این مشعل‌ها عمدتاً مشعل‌های نفوذی یا Diffusion هستند و هوایی که از طریق مشعل داده، عمدتاً نقش خنک‌کنندگی نازل‌ها و پوسته بیرونی و تا حد کمی شکل‌دهی به شعله را به عهده دارند (حتی در برخی از مشعل‌ها، این هوا هم به مشعل داده نمی‌شود) و هوای لازم برای احتراق در محفظه احتراق به شعله داده می‌شود. این مشعل‌ها عمدتاً بر سه نوع هستند: گازسوز، مازوت سوز و یا دوسوخته.